Ço?u gülme kuram?, gülmeyi bir ?eye verilen tepki olarak görür ve tepki verilen o komik, grotesk, saçma ?eye odaklan?r. Anca Parvulescu ise gülmeyi ba?ka tutkular?n emaresi olarak görmüyor, onu kendi ba??na bir tutku olarak ele al?yor. Dolay?s?yla bizi neyin güldürdü?ünü, gülmenin nedenini veya kökenini sorgulamak yerine bizzat gülme mefhumuna odaklan?yor.

Gülme meselesini, insan yüzü meselesinden ay?rmak mümkün de?ildir. E?er insan, gülen hayvansa, bu, yüzü olan bir hayvan olu?uyla ilintilidir. Gülerken gürültülü ve buru?uk bir hale giren çehre, yava? yava? düzelip, sakin, sessiz bir gülümseyi? biçimine kavu?ur; bu gülümseyi?, bir dizi toplumsal duygunun belirtisi olarak tahayyül edilir.

Elinizdeki çal??ma, görgü kural? kitaplar?n?n, felsefi tezlerle, edebi metinlerle ve görsel kültürle diyalog içinde hareket ederek, gülümseyen çehrenin normatif esteti?inin üretilme sürecinin izini sürüyor. Edepsizlik say?lan abart?l?, tutkulu, denetimsiz gülmenin bask?c? ciddiyet kar??s?ndaki isyankâr durumunu inceliyor. Kitab?n ana savlar?ndan biri, gülümseme ile gülmenin bir süreklilik arz etmedi?idir. Gülemedi?imizde ço?unlukla gülümseriz; gülümseme, nadiren hakiki bir gülmeye dönü?ür.

Parvulescu’nun bu çal??mas?, gülmenin s?n?rl? ve k?r?lgan bir ar?ivini gün yüzüne ç?kar?yor. Bizi bu ar?ivde zaman geçirmeye davet ediyor. Her ne kadar bu çal??ma, “gülmenin uygarla?mas?n?”, önermelerinden biri olarak kabul etse de, öncelikle yirminci yüzy?l?n kahkahac?lar?yla ve gülme dostlar?yla ilgileniyor. Bu amaçla, yirminci yüzy?l Bat? dünyas?n? ve bunun siyasi, bilimsel, felsefi, estetik serüvenlerini gözden geçirmeye çal??an yeni bir u?ra?a kat?l?yor. Sordu?u temel soru ?udur: Yirminci yüzy?l nas?l gülmü?tür?